Je komt er soms met terugwerkende kracht achter wie er belangrijk voor je zijn geweest in je leven. Terugdenkend aan mijn onderwijstijd binnen de school kwamen mijn gedachtes bij Leo……. en Leo.
De Leo aan het begin van mijn onderwijsloopbaan en de Leo die er aan het einde bij was. Beiden hebben, hoe verschillend ze ook zijn, veel betekend voor mijn kijk op onderwijs.
In 1997 ging ik naar de Pabo en omdat ik de versnelde deeltijd opleiding deed, moest ik ook meteen stage lopen. Dat kon bij Leo, die ik al kende als regisseur van toneelgroep Morgana waar ik een tijdje daarvoor lid van was geworden. Vraag mij niet hoe Leo de kinderen breukensommen uitlegde of hoe hij omging met differentiëren. Geen idee, hij deed dat vast heel goed maar dat is niet wat mij is bijgebleven. Wat ik nog wel op mijn netvlies heb staan, is Leo zittend op de hoek van zijn bureau, in gesprek met de leerlingen. Gesprekken over dingen die er toe deden, actualiteiten, wat er speelde bij de leerlingen en ga zo maar door. De kinderen zien en horen, respect hebben voor wat zij te delen hebben en vooral: ze serieus nemen. Dat heb ik altijd meegenomen de jaren daarna. En ook toen ik niet meer zelf voor de klas stond probeerde ik dat wel over te dragen op mijn team.
Heel wat jaren later werd ik door de tweede Leo aangenomen als directeur. In het begin was ik soms wel overdonderd door zijn kennis en visie. Deze man wist echt heel veel en kon dit zeer overtuigend overbrengen. Maar toen ik besloot om er vooral van te leren werd het heel fijn om met Leo in gesprek te gaan. Hij wist mij te prikkelen om mijn eigen visie te vormen, wat wil jij, wat vind jij belangrijk. En dat is ook wat deze twee heel verschillende mannen (echt waar!) met elkaar gemeen hebben. Zo serieus als de eerste Leo zijn leerlingen nam, zo serieus werd ik ook door de tweede Leo genomen. Niet alleen opdrachten geven en vervolgens beoordelen maar in gesprek gaan en iemand verder helpen, dat is wat zij beiden deden.
Onlangs is de eerste Leo overleden. Toen ik tijdens de herdenkingsbijeenkomst in het theater het woord deed namens mijn toneelvereniging kon ik het niet laten om ook iets te zeggen over de tijd dat ik stage bij hem liep. Maar dit heb ik nooit tegen hem persoonlijk gezegd, waarom eigenlijk niet?
Volgende week neemt de tweede Leo afscheid van mijn oude bestuur. De uitnodiging voor de receptie staat op de kast. En ik weet nu wat ik hem ga geven: een mooi notitieboekje…. met deze blog.